Nowe przepisy piłki wodnej – 1934r

iplywamy 08:55

Nowe przepisy piłki wodnej – 1934r

Nowe przepisy piłki wodnej - 1934r

Z dniem 1 stycznia 1934 r. weszły w życie nowe przepisy piłki wodnej uchwalone przeszło półtora roku temu przez International Water-Polo Board (Międzynarodowa Rada Piłki Wodnej), będący fachowym organem dla spraw piłki wodnej przy Międzynarodowej Federacji Pływackiej (F. I. N. A.). Nowe przepisy, poza całkowitą zmianą redakcyjną i stylistyczną wszystkich niemal artykułów, poza zmianą ich numeracyj i układu, wnoszą szereg postanowień nowych, mogących zmienić nieco oblicze gry.

Nie podając całości nowych prawideł gry, streścimy tylko zmiany, uważając, że to co z danego regulaminu pozostało nienaruszone, znane jest czytelnikom. Między zmianami, referowanemi w niniejszym artykule, uwzględnimy i te, które uchwalone zostały w przedostatniej noweli do przepisów waterpolowych, a które nie były jeszcze uwzględnione w żadnem polskiem wydaniu. Nowości te streszczamy w kolejności artykułów.

Organizacja. Wstawiono przepis o odpowiedzialności gospodarzy za przygotowania techniczne do meczu, t. j. za boisko i sprzęt. Postanowienie takie figuruje już zresztą w przepisach sportowych PZP.

Boisko. W myśl zasady zerwania z dystansami yardowemi, wprowadzono nowe wymiary boiska: maximum 30 m. x 20 m., (dawniej 27 x 18). Jako minimum długości wprowadzono 19 m. (dotychczas 17). Linja pola karnego odsunięta została cokolwiek od bramki, gdyż zamiast dotychczasowych 4 yardów (3 m. 65), oddalona jest obecnie o 4 m. od linji autowej. Dla sędziego musi być zarezerwowane specjalne miejsce na całej długości basenu, ewentualnie na galeryjce podwyższonej.

Bramka. Nowością jest określenie słupków bramkowych, które obecnie muszą być prostokątne , i mierzyć równo 7 cm. szerokości, muszą być sztywno umocowane. Ani więc poprzeczki z szerokich desek, ani bramki z rur metalowych nie będą dopuszczalne. Bramka może być metalowa, ale pod warunkiem, by jej słupki i poprzeczka były przynajmniej z przodu płaskie. Muszą one być malowane na kolor jednolity, bardzo widoczny. Siatka nie może być sztywna. Zmieniono pozatem z 2 m. 50 na 2. m. 40 wysokość, na jakiej ma się znajdować poprzeczka bramki licząc od dna, w wypadkach gdy bramka znajduje się na płytkiem boisku. Bramka w żadnym razie nie może znajdować się przy samym brzegu, jeżeli w ścianie basenu istnieją jakiekolwiek występy, na których możnaby się oprzeć.

Piłka, ze skóry nieprzemakalnej, musi ważyć 400 — 500 gramów.

Czepki muszą być zawiązywane pod brodą, co zabezpiecza od ich gubienia.

Władza sędziego rozciągnięta jest aż do końca jego pobytu na terenie zawodów. Wprowadzono przepis, dotąd stosowany tylko zwyczajowo, iż sędzia ma prawo nie przerywać gry z powodu błędu wtedy, gdy przerwanie byłoby z korzyścią dla drużyny winnej.

Drużyny. Dozwolonem jest obecnie nienoszenie pełnych kostjumów. Mogą one być zastąpione przez spodenki (nie przez „slip”). Wprowadzono zakaz noszenia pierścionków, pasków z klamrami i innych przedmiotów twardych. Zakaz smarowania ciała tłuszczem opatrzono rygorem bezwzględnego wykluczenia z gry. Na kapitana drużyny nałożono odpowiedzialność za jej zachowanie.

Bramkarz. Jeżeli bramkarzowi przyznano rzut wolny (z powodu błędu przeciwnika), rzut ten może być wykonany przez najbliższego partnera. Ma to ten skutek, że w takim wypadku piłka może być podana poza środek boiska, co jest niedozwolone dla bramkarza. Inowacja ta nie dotyczy jednak rzutu wolnego po aucie. Jeżeli bramkarz po aucie lub rzucie wolnym wypuszcza piłkę z rąk, i potem wprowadzą ją do własnej bramki, nim dotknie ją przeciwnik — przyznaje się drużynie przeciwnej korner.

Start. Określono na 1 metr obowiązkową odległość między graczami na linji bramkowej przed startem. Dotąd sędziowie zwyczajowo przestrzegali, by była między graczami odpowiednia odległość, uniemożliwiająca wypychanie. Obecnie sędzia jest obowiązany rzucić piłkę na środek bois¬ka jednocześnie z sygnałem startu (dotychczas: zaraz po sygnale).

Ważność uzyskania bramki. Do dotychczasowych przepisów, regulujących ważność uzyskania bramki po starcie i przerwach, t. j. stawiających warunek chwycenia piłki przez dwuch graczy z różnych drużyn, lub dwuch graczy z jednej drużyny, byleby ostatni nie strzelał ze swojej połowy boiska, wprowadzono nowy przepis, bramka jest ważnie uzyskana, gdy piłką prało trzech lub więcej graczy tej samej drużyny, choćby nawet strzał oddany był przez gracza z własnej połowy boiska, pod warunkiem jednak, by przedtem piłka znajdowała się już raz na połowie przeciwnika (t. j. na połowie drużyny broniącej).

Aut i korner. Dla zdecydowania czy ma miejsce aut czy korner, ma znaczenie nietylko, kto piłkę rzucił za linję, lecz także od kogo się ostatnio odbiła.

Błędy (faule). Najbardziej istotne zmiany wprowadzono w klasyfikacji błędów i karach za nie stosowanych. Dotąd rozróżniano błędy zwykłe i umyślne, przyczem niektóre cięższe faule „ustawowo'” uważano za umyślne. Przy faulach „umyślnych” obowiązywało w zasadzie usuwanie gracza z wody.

Obecnie wprowadzono trzy grupy: A) błędy zwykłe, B) błędy ciężkie i C) błędy najcięższe („fautes capitales „). Karą za błąd zwykły jest tylko rzut wolny — usunięcia z wody nie można tu stosować. Karą za błąd ciężki jest rzut wolny i fakultatywne usunięcie z wody, jeżeli sędzia uzna to za celowe i jeżeli uważa, że faul popełniono z premedytacją. Karą wreszcie za błąd najcięższy („kapitalny”) jest rzut wolny i obowiązkowe usunięcie z wody.

Usunięcie z wody trwa aż do zdobycia najbliższej bramki, sędzia może je jednak przedłużać, według swego uznania, aż do końca gry.

Rzut karny przyznaje się wtedy, gdy na polu karnem (wewnątrz „linji czterech metrów”) gracz broniący popełnia błąd umyślny, bez względu na to, jakiej kategorji. Decyduje zatem nie waga samego błędu, lecz jego umyślność. Nowością jest to, że przy rzucie karnym, usunięcie winowajcy nie jest obowiązkowe. Ta inowacja znacznie złagodzi ostrze rzutu karnego i pozwoli na częstsze jego stosowanie. Przy dobrym bowiem bramkarzu, rzut karny będzie stanowił jakie 75% szans na bramkę, a nie 99%, jak dotychczas. Usunięcie z wody jest obowiązkowe, wtedy — gdy który z graczy obrony nieprzepisowo przeszkadza w wykonaniu rzutu karnego. Jeżeli gracz wykonywujący rzut karny, nie rzuca piłki niezwłocznie po gwizdku sędziego — przyznaje się rzut wolny przeciwnikowi.

Klasyfikacja błędów jest obecnie następująca:

A) Błędy zwykłe: a) start przed sygnałem, b) wypychanie gracza przy starcie, c) odbijanie się od brzegu i dna, wieszanie się na bramce i t. p., d) chodzenie po dnie, e) zatapianie piłki, gdy jest się atakowanym, f) uderzenie piłki pięścią, g) pryskanie w twarz przeciwnikowi, h) dotknięcie piłki przedtem, nim dotknie ona wody po rzucie spornym, i) działanie na zwłokę, j) po rzucie wolnym rzucanie piłki wprost na bramkę przeciwnika, lub podawanie jej partnerowi znajdującemu się na polu bramkowem, k) dla bramkarza: złe wykonanie rzutu po aucie, lub przekroczenie linji 4 metrów, względnie dotknięcie piłki za tą linją.

B) Błędy ciężkie: a) odbijanie się od dna w celu schwytania piłki lub atakowania przeciwnika, b) trzymanie, zatapianie, przyciąganie do siebie lub w jakikolwiek inny sposób uniemożliwianie ruchów przeciwnikowi, który nie jest v posiadaniu piłki, następnie pływanie po ramionach, plecach lub nogach przeciwnika, c) dotykanie piłki oburącz, d) opieranie się na przeciwniku, kopanie go lub wykonywanie nieodpowiednich ruchów pływackich, w celu uderzania przeciwnika, d) usuwanie bramki, w celu uniemożliwienia uzyskania gola.

C) Błędy najcięższe („kapitalne”); a) zajmowanie miejsca na polu bramkowem przeciwnika (w obrębie „linji dwuch metrów”), chyba że jest się w posiadaniu piłki lub płynie się po nią, b) umyślna zmiana miejsca po gwizdku sędziego, c) nieposłuszeństwo w stosunku do sędziego. Jak widać, błędy najcięższe są tego typu, iż nie mogą być uczynione inaczej, jak umyślnie.

Przerwanie gry. W razie zranienia lub zasłabnięcia gracza, sędzia ma prawo przerwać grę według swego uznania, na czas do trzech minut.

Przedłużenia. Dotychczasowe przepisy water-polo nie przewidywały, co się dzieje, w razie wyniku nierozstrzygniętego po okresie normalnego czasu gry. O przedłużeniach mówiły tylko przepisy dla Igrzysk Olimpijskich, które rozciągano niekiedy na inne zawody. Obecnie, jako ostatni artykuł przepisów piłki wodnej, wprowadzono przedłużenia, które trwają dwa razy po trzy minuty, z jednominutową przerwą. Od końca gry (normalnego) do pierwszego przedłużenia musi upłynąć 10 minut odpoczynku. Jeżeli zachodzi potrzeba dalszych przedłużeń — między każdem z nich następuje 10-cio minutowa przerwa.

Jak widać więc, najistotniejsze zmiany wprowadzono co do wymiarów boiska, i co do fauli oraz sankcyj karnych. Zwiększenie boiska stanowić będzie awantaż dla drużyn szybko pływających, co jest efektem pożądanem.

T. Semadeni

Sport Wodny, Nr 3, luty 1934r

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

dwa − jeden =