fot. Wikipedia

Amerykanka Gertruda Ederle, która przepłynęwszy — jak donosiliśmy — Kanał La Manche w rekordowym czasie 13 godz. i 30 min., zdobyła sławę wszechświatową i była przed kilku dniami entuzjastycznie powitana w Stutgardzie, po pierwszym tryumfie i pierwszem upojeniu doznała przykrego rozczarowania.

Oto znaleźli się, bowiem ludzie zazdrośni, którzy podają w wątpliwość uzyskanie przez nią w normalnych warunkach rekordowego czasu. Różni zawodowi pływacy rozpoczęli śledztwo jakich sposobów użyła miss Ederle, aby tak w krótkim czasie przepłynąć Kanał, zwykle bardzo burzliwy i znany z prądów i wirów, w czasie nie osiągniętym nawet przez takich pływaków jak Tooth i Tiraboschi.

I oto doszli do wniosku, że miss Ederle, ułatwiła sobie znacznie zadanie płynąć bezpośrednio za statkiem, który jej towarzyszył i w ten sposób ochraniając się od przeciwnych wiatrów. Drugi statek płynący z boku miał za zadanie rozbijanie fal morskich. W ten sposób miss Ederle płynęła zabezpieczona od wiatru i w całkiem spokojnej wodzie, co jej pozwoliło przy pływaniu zastosować t. zw. crawl, t. j, sposób pływania możliwy jedynie na spokojnej wodzie.

Wynika więc z tego, że jeżeli przepłynięcie Kanału La Manche, zostało przez miss Ederle istotnie dokonane, to jednak w nadzwyczajnych warunkach, zmniejszających w wysokim stopniu jego wartość sportową.

Po Pracy nr 197, 29 sierpnia 1926 rok.