Strój kąpielowy – od czasów najdawniejszych po bikini

W historii strojów kąpielowych zawiera się historia życia ludzi i moda ówczesnych czasów. Wraz z gustami zmieniało się postrzeganie świata i odbiór tego co moralne, a co jest gorszące. Obecnie pojawienie się sportsmenki w pięknym stroju kąpielowym jest równie ważne jak wynik sportowy. Szeroko też jest komentowany kolor, rodzaj i krój kostiumu. Mówi się wręcz ze piękny strój sportowy i wygląd pływaczki ma zrekompensować brak medalu.

Jak to było na początku…

Stroje sportowe szyte były od zawsze na początku okrywały całe ciało i w zależności od dyscypliny sportowej wyglądały różnie. Początek strojów kąpielowych datuję się w tym samym okresie co początek uzdrowisk w danym kraju. Trudno przyjąć jednoznaczna datę ich powstania. Jedno jest pewne nie przypominały dzisiejszych bikini. Zakrywały niemal całe ciało zdobione były falbanami, haftami i kokardami. Panowie z kolei chodzili we „lżejszych garniturach”. Ubrania te służyły bardziej jako strój do nadmorskich przechadzek i spacerów. Ówczesne damy, panny i mężatki za kąpiel miały spacery nadmorskimi plażami. Sytuacja uległa zmianie wraz z pojawieniem się pływania na Igrzyskach Nowożytnych w 1896 roku w Atenach. Wtedy to zgodzono się, aby na Olimpiadzie wystąpili panowie  w długich pasiastych strojach jednoczęściowych. Coraz więcej też mówiono o dobroczynnych właściwościach pływania, spacerów nadmorskich, miłego spędzania czasu z rodzina na plażach. I tak w latach 30 tak u panów jak i u pań, dozwolone było na plaży odsłonięcie rąk i nóg i brak czepka.

Przez kolejne lata ubrania w stroju kąpielowym ubywało, tak aby w latach 50 kobiety zaczęły pokazywać się na plażach i basenach w kostiumach, które różniły się od bielizny tylko tym, że były wykonane z wodoodpornego materiału. Starsze Panie były zdegustowane, a Panowie wręcz odwrotnie.

Nazwa bikini pochodzi od atolu Bikini, na której doszło do wybuchu nuklearnego. Strój ten dla ówczesnych był równie szokujący co wybuch nuklearny.

Afera w Pekinie ze strojem kąpielowym w tle

Wraz z popularyzacją Igrzysk Olimpijskim sport stał się widowiskiem sportowym, w którym liczą się ułamki sekund. Nad każdym występem sportowca pracuje sztab ludzi i technologów. Również strojami kąpielowymi zajęli się naukowcy. W ośrodku badawczym NASA stworzyli obcisły kostium o fakturze skóry rekina, który stawiał opór mniejszy niż gładka skóra. Wyprodukował go firma Speedo. W czasie Igrzysk Olimpijskich w Pekinie i następnych pływackich Mistrzostw Świata  prawie wszyscy sportowcy występujący w tych strojach pobili rekordy świata, inni sportowcy, którym zabrakło funduszy znacznie odstawali od mistrzów w „rekiniej skórze”. FINA pod naciskiem wielu Państw, działaczy i federacji krajowych uznała strój kąpielowy Speedo LZR za rodzaj dopingu technicznego, tak że w 2010 roku nie można było już ich używać. W uzasadnieniu można było przeczytać , że strój kąpielowy stał się niedozwolonym wspomaganiem i tak obok zabiegów medycznych i zakazanych substancji dopingujących uznano go za nielegalny. Dalej jednak mogliśmy przeczytać, że zgodnie z zasada lex retro non agit rekordy pobite w „skórze rekina” nie zostały wykreślone z tabel i dalej królują jako rekordy światowe, podobnie jak te pobite przez pływaczki z NRD (Używały niedozwolonych substancji).