Modą, która bezkonkurencyjnie zapanowała na uczęszczanych plażach zachodnio europejskich i amerykańskich, są narty wodne. Zapoczątkowana jako rozrywka snobów, jazda na nartach wodnych przekształciła się szybko w pewien rodzaj swoistego sportu. Na wytwornych plażach powstają sezonowe kluby, rozgrywane są zawody krótko dystansowe i dłuższe rajdy po spokojnych wodach rzek i jezior, nie odbywa się także bez „ski-skjoeringu“.

Wielką reklamę nowemu sportowi zrobiła Maggy Pelletier, b. mistrzyni francuska w narciarstwie. Porzuciwszy sporty zimowe oddała się całą duszą nowej rozrywce i dzierży w niej prym, wędrując wokół plaż francuskich.

Próby chodzenia po wodzie nie są nowe. Lokalni wynalazcy nieraz konstruowali przyrządy, które miały służyć człowiekowi do bezpiecznego przebywania wód bez uciekania się do pomocy łodzi.

W Polsce głośny był przed kilkunastu laty pewien fanatyk sportu wodnego, który skonstruował z gumy rodzaj spodni, zakończony u góry napełnionym powietrzem pasem i płetwami przy końcu nogawic. Przy pomocy płetw i kajakowego wiosełka wynalazca ów przewędrował dwukrotnie Wisłę pod Warszawą, budząc entuzjazm tysięcy publiczności. Wynalazca pragnął, by jego „syreni ogon“ wprowadzono do wojska. Rzecz prosta, że przeprawy przy pomocy kładek, czółen i pontonów okazały się praktyczniejsze, a wynalazek przeszedł do grupy ciekawostek, którymi bawi się publiczność w muzeach techniki.

Trzeba trafu, że drewniane szerokie narty, pozwalające utrzymać się na powierzchni wody, znalazły grono wielbicieli wśród bywalców plażowych i dostąpiły zaszczytu zaliczenia się między sporty.

Narty wodne mają około 20 cm. szerokości i są nie wiele dłuższe od zwykłych nart śniegowych. Różnią się natomiast, jeśli chodzi o ich przekrój. Mianowicie poza warstwą podstawową posiadają jeszcze trzy coraz krótsze warstwy dodatkowe, które sprawiają, że w miejscu wiązadeł mają około 10 cm. grubości. Wiązadła sporządzone są z aluminium i posiadają szeroką opaskę gumową, która przytrzymuje stopę.

Technika jazdy na nartach wodnych jest nieco inna, niż na nartach śniegowych, choć tu też trzeba mieć stale ugięte kolana, co jest konieczne ze względu na trudniejsze utrzymywanie równowagi. Zgięte kolana, które są wyrazem dynamiki w sporcie zimowym, w sporcie plażowym są elementem statyki.

Narciarz znajduje najwięcej przyjemności w samotnej wyprawie na szczyt, z którego potem zjeżdża. Posuwanie się o własnej mocy na nartach wodnych jest dość monotonne, to też na wodach, uczęszczanych przez miłośników nowej rozrywki, króluje oryginalny „ski-skjoering” za motorówkami.

Wytrenowani sportowcy z błyskawiczną szybkością posuwają się za motorówką, znacząc swe ślady podwójną brózdą na powierzchni wody. Puściwszy linę zabawiają się trudnymi „christianiami“, pługami, a nawet wkraczają w dziedzinę łyżwiarstwa, holendrując, co zresztą nierzadko kończy się kąpielą po szyję.

Im szybciej się jedzie, tym łatwiej zachować równowagę. Przy dużych szybkościach deski stawiają taki opór, że zanurzają się tylko końcami pod powierzchnią wody, przód ich natomiast unosi się nad falami, jak dziób jachtu w czasie finiszu na regatach.

Jazda za motorówką jest kosztowna. Za godzinę pędu po wodzie płaci się na plażach francuskich 100 franków. Nic też dziwnego, że nowy sport rozpowszechnił się przede wszystkim na najbardziej uczęszczanych i modnych plażach. Nic dziwnego, że tego modnego sportu używają przede wszystkim… kobiety.

(wer).

Kurier Wieczorny nr 211, 8 sierpnia 1938 rok.